Page 61 - OKUYARAK ANLAMA-4 Nahide Aydın 24.10.21

YER VERMELİYİM

Her sabah ablamla birlikte otobüse binip okulumuza gidiyorduk. Ab-
lam ve benim okulum karşı karşıyaydı. Yakında biz de otobüse binmekten
kurtulup okulumuzun yakınlarında yürüme mesafesindeki evimize taşına-

caktık. Aylardır otobüsle okula gidip gelmek beni de ablamı da çok yormuş-
tu. Genellikle sabah erken saatlerde otobüs durağına gider, gelecek olan
otobüste oturacak bir yer bulmaya çalışırdık. Önce bindiğimiz için genellikle

hep oturacak koltuk bulurduk. Bizden sonra binen yaşlı amcalar, bazen ha-
mile veya engelli insanlar genellikle oturacak yer bulamayıp ayakta yolcu-
luk ederdi. Ablam ve ben erkenden oturmanın sevinciyle kimseye yerimizi

vermezdik. Çoğu yolcuyu tanıyorduk çünkü onlar da bizim gibi hep aynı
otobüse biniyorlardı.

Taşınmamıza yaklaşık bir ay kalmıştı. Evimizin yanındaki parkta oynar-
ken yere düştüm ve ayağım çatladı. Bunun üzerine ayağım alçıya alındı.
Annemle doktora gidip iyileşen ayağımın alçısını çıkarması için doktora gi-

decektik ve otobüse bindik. Bütün koltuklar doluydu. Hiç oturacak yer yoktu.
Yaşlı bir amca bana yer verdi. Bu yaşlı amcayı hatırlamıştım. Okula gider-

ken hiç yer vermediğim yaşlı amca şimdi bana yerini vermşiti. Çok utanmış-
tım. Bu bana büyük bir ders oldu. Artık toplu taşıma araçlarında oturması
gereken kim varsa yerimi ona veriyorum.

61