Page 57 - 2OKUMA
P. 57
ATATÜRK’ÜN ÇOCUKLARI
Sanırım yedi-sekiz yaşlarındaydım. Okulumuz bir İzmir Palasta bir
çocuk balosu düzenlemişti. Mustafa Kemal Atatürk de İzmir’de bir
gezideydi.
Balo başlamıştı. Hiç beklenmedik bir anda Atatürk baloya geldi.
Heyecandan ne yapacağımızı şaşırmıştık. Herkes kenara çekilmişti.
Ben ortada yapayalnız kalmıştım. Atatürk’ün sevgi ile bakan gözlerini
görünce:
— Seni doya doya öpmek istiyorum Atatürk, dedim.
Kimse beni onun karşısından çekmeye cesaret edemiyordu. Or-
talıkta çıt çıkmıyordu. O büyük insanın güldüğünü, “Öyle ise gel öp.”
dediğini duyar duymaz koşarak boynuna sarıldım. Etraf birden karış-
mıştı. Bütün çocuklar:
— Biz de, biz de, diye ortaya koşup onu öpüyorlardı.
Manzara karşısında herkes, hatta Atatürk bile ağlıyordu.
Yaptığı savaşların heyecanı, kazandığı zaferlerin sevinci bile belki
onu ağlatmamıştı. Ama bir avuç Türk çocuğunun içten gelen coşkun-
luğu onu sarsmış, heyecanlandırmıştı. O gün söylediği sözleri hiçbir
zaman unutmam:
— İşte benim çocuklarım bunlar.
Vedat Demirci / Onun Çocukları
57
